【转载】 中國人權的歷史和詞彙(從近代到共產黨統治時期)-從國際特赦荷蘭分會轉載而來。

Gerardi Ernst

初级会员
這是中國從清帝國時期到共產黨統治時期人權的歷史和其概念之發展,轉自國際特赦組織荷蘭分會網站。具有一定的深度。
中文版(由google機翻後修訂而成)

中國的人權

人權是國際條約中規定的法律義務,其中許多是中國簽署的。 中國政府正在通過強調自己對人權的“設想”來避免這些義務。

中國法律文化中的人權

“人權”一詞最早於1800年代中期出現在中國。 但是直到那個世紀末,人權才成為討論的話題。 在鴉片戰爭中,中國剛剛遭到西方列強的侵略,最後慘敗於西方。 學者們質疑中國的傳統思想,特別是儒家傳統的糟粕文化。 他們認為,這是中國落後於西方乃至失敗的主要原因。

尋求適當的政治手段和理論來拯救中國並使中國恢復國際大國地位。 學者們認為,權利和自由可以賦予人類權力,並產生重建國家所需的國力(包括軟實力和硬實力)。

擺脫傳統

自由和人權將有助於社會進步和現代化的思想在20世紀初期仍然很流行。 (清)帝國崩潰後的幾年(1911年),權利和人權成為許多進步的政治和道德理論的中心特徵。 這是對儒家傳統的正面攻擊。 許多中國人希望擺脫傳統和家庭的壓力,並感到有必要表現出控制住自己生活的自主權。 人權是這種個人解放思想的一部分。

國民黨政權

在國民黨政權期間(1927年至1949年),領導人很少考慮人權。 但是,中國在創建聯合國方面很活躍。 中國派出大批代表團前往美國批准聯合國成立基金會。 國民黨的代表隨後還協助編寫了《世界人權宣言》; 1948年,它也被中國接受。

毛澤東的畫像仍然掛在北京故宮的大門上方。

毛時代

歷史學家通常將中華人民共和國的當代歷史分為“毛時代”和“後毛時代”。 毛時代始於1949年10月1日中華人民共和國成立,到1978年12月鄧小平改革政策。

1949年,中國從國際舞台上消失了。 國民黨殘餘避難所所在的台灣從聯合國的中國手中接管了台灣。 在中華人民共和國,關於人權的討論現在幾乎完全消失了。 共產黨強調,隨著中華人民共和國的成立,中國人民的人權得到了最終的,絕對的保護。 因此,該黨不再容忍任何人權要求。

毛澤東時代的運動

中華人民共和國成立於一個遭受百年外國入侵和內戰破壞的國家。 1949-1959年期間,城市和工業以及農村地區和農業經歷了顯著增長。 但是,那段“解放”(指的是土改運動)也導致了數百萬人死亡。 毛澤東政府對土地所有者進行了大規模的迫害,並引入了勞改營地制度,許多政權的批評者都消失了。 大規模的,有時是公共處決被用來恐嚇民眾。

1958年至1961年之間的大躍進進行了巨大的政治改革和經濟實驗,導致數千萬人喪生。 在1966年開始的文化大革命期間,一直持續到1976年毛澤東去世,成千上萬的人受到迫害,特別是年輕的“紅衛兵”在毛澤東的鼓勵下試圖進行社會的革命性改革。 數十萬人喪生。

在毛澤東統治下的中華人民共和國的各種“活動”中遭受迫害或死亡的人的真實身影將可能永遠無法追尋,因為許多死亡事件並未被當局報告或隱瞞。 中國政府只允許在非常有限的程度上對大躍進和文化大革命進行歷史研究。

鄧小平

1971年,中華人民共和國取代台灣,成為中國在聯合國的代表。 目前,中國想打破世界孤立的局面,但尤其著眼於自己的利益。 在這方面,尊重人權的重要性不那麼重要。 但是,在中國加入聯合國之時,國際社會已準備好暫時免除該國的人權責任。 他們想首先集中精力將中國“帶入”國際社會。

毛澤東去世後的1970年代後期,人權狀況發生了變化。 1978年底,鄧小平啟動了“改革開放”的進程。 這導致了經濟,社會和政治體系的結構調整。 這個過程允許更大的非正式自由,從而可以表達自由主義的觀點。 在1980年代,就更好地保護人權和自由進行了公開討論。

1989年6月4日,天安門事件(屠殺)

在中國,它們被稱為“ 6月4日事件”或“ 1989年春夏的政治動盪”。 還被國際媒體譽為“ 1989年學生抗議活動”和“天安門廣場(或天安門)廣場屠殺”。 但是,鎮壓抗議活動期間發生的許多流血事件都是在廣場外甚至在北京外發生的。

1989年6月4日成為中華人民共和國最近歷史上最重要的一天。 隨著對鎮壓抗議者的暴力鎮壓,他們呼籲更多的民主,中國領導人設定了它認為可以接受的限制。 這些限制今天仍然適用。 1989年6月4日的事件本身是忌諱的:不對其進行調查。 當然,已經發生了數百甚至可能成千上萬的死亡。

1989年6月,學生在北京天安門廣場起義
1989年6月,學生在北京天安門廣場起義
中國在人權襲擊中

1989年鎮壓民主運動給中國與國際社會的關係帶來了巨大的影響。 有幾個國家對中國實施制裁,聯合國也譴責了這一大屠殺。 經過最初的不確定性和撤退期後,中國決定與批評該國的國家進行組織和辯論。

中國政府自己想出了有關中國人權的官方出版物:白皮書或白皮書。 1991年10月,發表了《中國的人權》白皮書,闡明了政府對中國人權狀況的官方看法。 白皮書指出,人權取決於一個國家的政治,經濟,社會,歷史,文化和宗教狀況,這意味著在每個州對人權的理解和解釋都不同。 憑藉這種在中國的立場,中國攻擊了人權的普遍性,而這種相對主義仍然是中國在人權立場上的核心要素。

中國特色人權

此職位在接下來的幾十年中得到了系統地擴展,被稱為“具有中國特色的人權”。 簡而言之,他們得出以下結論:

必須首先滿足有尊嚴的生存的基本需求,然後才能有效地實現公民權利和政治權利(這是對國際上人權不可分割的攻擊);

集體權利比個人權利更為重要。

職責與權利同等重要(甚至比權利更為重要);

重點是“發展權”,即國家應有權以自己認為適當的方式發展(對於中國而言,重點是保障人民的經濟權利,而不是保護人民的權利)。公民權利和政治權利);

在他人的內政中堅持“國家主權”和“不干涉”的原則(中國認為人權是違反國際規則的內政)。

中國對全世界人權的影響

在現任國家主席習近平執政期間,中國在反對對其人權狀況的批評方面越來越積極。 但是,它並不止於此。 中國越來越積極地宣傳自己的人權觀。 例如,習近平主席在2017年表示,中國希望促進新型國際關係,它將在改革和發展全球治理體系中發揮積極作用。 中國認為,在這種改革的製度中,沒有普遍,不可分割和強制性的人權的地方。 這些應該為新的模糊概念掃清道路,例如“人類共同未來的共同體”,該概念提倡建立基於發展,經濟合作和國家主權的治理模式。

在12號出版物《中國的權力轉移與人權外交》中,有12位作者討論了中國對全球保護和促進人權的影響。 他們討論了中國對新世界秩序的構想,中國與其他國家溝通和執行其構想的方式,以及需要採取哪些措施來保護和加強當前的人權。

國際特赦荷蘭分會前任執行長愛德華·納扎爾斯基(Eduard Nazarski)在本能霍夫(Binnenhof)進行中國人權與自由遊行。

信息平台中國與人權

習近平政府的行動包括許多與人權背道而馳或完全侵犯人權的行動。 在此信息平台上,我們尤其關注:
中國政治與經濟
中國法律制度
言論自由和宗教自由的限制
世界上最大的互聯網審查設備
社會信用體系
工作與衛生保健
維權人士和非政府組織的困境
鎮壓西藏和新疆的少數民族
中國的全球野心
中國與聯合國,歐盟和荷蘭的關係

英文版

Human rights in China
Human rights are legal obligations enshrined in international treaties, many of which are signed by China. The Chinese government is trying to avoid those obligations by emphasizing its own "vision" of human rights.

Human rights in Chinese legal culture
The term "human rights" first appeared in China in the mid-1800s. But it was not until the end of that century that human rights became a topic of discussion. China had just suffered a terrible defeat against the Western powers in the Opium Wars. Scholars questioned traditional thinking in China, especially the Confucian tradition. According to them, that had been a major cause of China's defeat.

Appropriate political means and theories were sought to save China and restore the country to an international position of power. Scholars believed that rights and freedoms could empower humans and generate the energy needed to rebuild the nation.

Break free from tradition
This idea of emancipation and the idea that human rights would contribute to social progress and modernization also remained in vogue during the early part of the 20th century. In the years following the collapse of the Empire (1911), rights and human rights became a central feature of many progressive political and ethical theories. This was a frontal attack on the Confucian tradition. Many Chinese wanted to free themselves from that tradition and from the pressure of the family, and felt the need to present themselves as autonomous individuals who took control of their own lives. Human rights were part of this emancipation idea of the individual.

The Guomindang Regime
During the Guomindang regime (1927–1949), leaders had little regard for human rights. China was, however, active in the creation of the United Nations. China sent a large delegation to the United States to ratify the UN's foundation. A representative of the Guomindang then also helped prepare the Universal Declaration of Human Rights; it was also accepted by China in 1948.

The portrait of Mao Zedong still hangs above the gate to the Forbidden City in Beijing
The portrait of Mao Zedong still hangs above the gate to the Forbidden City in Beijing
The Mao period
The contemporary history of the People's Republic of China is usually divided by historians into the "Mao era" and the "post-Mao era". The Mao era ran from the founding of the People's Republic on October 1, 1949, to December 1978, when Deng Xiaoping reformed policy.

In 1949 China disappeared from the international stage. Taiwan, where the remnants of the Guomindang took refuge, took over from China in the UN. In the People's Republic, human rights discussions now almost completely disappeared. The Communist Party emphasized that with the founding of the People's Republic, the human rights of the Chinese people were finally and definitively protected; the party therefore tolerated no more human rights demands.

Campaigns under Mao
The People's Republic of China was founded in a country devastated by a century of foreign invasions and civil wars. City and industry as well as rural areas and agriculture experienced significant growth in the period 1949-1959. However, that period of "liberation" also led to millions of deaths. Mao's government carried out a massive persecution of landowners and introduced the laogai camp system in which many of the regime's critics disappeared. Massive, sometimes public executions were used to terrify the population.

The great political reforms and economic experiments of the Great Leap Forward, between 1958 and 1961, resulted in tens of millions of deaths. During the Cultural Revolution, which began in 1966 and continued until the death of Mao Zedong in 1976, millions of people were persecuted, especially by the youthful "Red Guards" who, with Mao's encouragement, tried to carry out a revolutionary reform of society. Hundreds of thousands of people lost their lives.

The true figure of those who were persecuted or died in the various "campaigns" of the People's Republic under Mao will likely never be traced, as many deaths have been unreported or concealed by authorities. Historical research into the Great Leap and the Cultural Revolution is only allowed to a very limited extent by the Chinese government.

Deng Xiaoping
In 1971, the People's Republic of China replaced Taiwan as China's representative to the United Nations. At the moment China wanted to break through its isolation in the world, but especially had an eye for its own interests. Respecting human rights was less important in this respect. However, at the time of China's accession to the United Nations, the international community was ready to exempt the country from human rights responsibilities for the time being. They wanted to focus first on "bringing" China into the international community.

The human rights situation changed in the late 1970s after Mao's death. At the end of 1978, Deng Xiaoping initiated a process of "Reform and Opening Up". This led to restructuring of the economic, social and political systems. This process allowed for greater informal freedoms, which allowed for the expression of liberal views. In the 1980s there were open discussions about better protection of human rights and freedoms.

Tiananmen, June 4, 1989
In China they are known as "the June 4 incidents" or "the political turmoil of the spring and summer of 1989". Also in the international media as "the 1989 student protests" and "the Tiananmen Square (or Tiananmen) Square massacre". However, many of the bloody events during the suppression of the protests took place outside the square and even outside Beijing.

June 4, 1989 became the most important day in the recent history of the People's Republic of China. With its violent crackdown on peaceful protesters advocating for more democracy, the Chinese leadership set the limits to what it deems permissible. Those limits still apply today. The events of June 4, 1989 themselves are taboo: they are not investigated. Certainly several hundred and possibly even many thousands of deaths have occurred.

The student uprising in Beijing's Tiananmen Square in June 1989
The student uprising in Beijing's Tiananmen Square in June 1989
China in the human rights attack
The suppression of the democracy movement in 1989 had enormous consequences for China's relations with the international community. Several countries took sanctions against China, and the UN also condemned the massacre. After an initial period of uncertainty and withdrawal, China decided to organize and debate with the states that criticized the country.

The Chinese government itself came up with official publications on human rights in China: the white papers or white papers. In October 1991, the White Paper "Human Rights in China" was published, setting out the government's official view of the human rights situation in the country. The white paper states that human rights depend on the political, economic, social, historical, cultural and religious situation in a country, which means that human rights are understood and interpreted differently in every state. With this Chinese position, China attacked the universality of human rights, and this relativism is still a core element of China's position on human rights.

Human rights with Chinese characteristics
This position was systematically expanded over the following decades and was dubbed "human rights with Chinese characteristics." In short, they come down to this:

The basic needs for a dignified existence must first be fulfilled before civil and political rights can be effectively realized (this is an attack on the indivisibility of human rights, as defined internationally);
Collective rights are more important than individual rights;
Duties are just as important as (or even more important than) rights;
The emphasis is on the 'right to development', whereby states should have the right to develop in a way they themselves see as appropriate (in the case of China, with an emphasis on securing economic rights for the population, and not on the protecting civil and political rights);
Uphold the principles of "sovereignty of states" and "non-interference" in the internal affairs of others (with China considering human rights as internal affairs contrary to international rule).
China's impact on human rights worldwide
Under current President Xi Jinping, China has become increasingly aggressive in rejecting criticism of its human rights situation. However, it does not stop there. China is increasingly active in promoting its own vision of human rights. For example, President Xi Jinping said in 2017 that China wants to promote a new type of international relations and that it will play an active role in reforming and developing the global governance system. According to China, in this reformed system there is no place for universal, indivisible and obligatory human rights. These should clear the way for new, vague concepts such as the "community of shared future for humanity" - a concept that advocates a model of governance based on development, economic cooperation and national sovereignty.

In the publication Shifting Power and Human Rights Diplomacy - China (2019), 12 authors discuss the impact of China on the global protection and promotion of human rights. They discuss the building blocks of China's vision of the new world order, the ways in which China communicates and enforces its vision to other countries, as well as what needs to be done to protect and strengthen the current human rights system.

Former Amnesty Netherlands director Eduard Nazarski demonstrates at the Binnenhof for human rights and freedom in China.
Former Amnesty Netherlands director Eduard Nazarski demonstrates at the Binnenhof for human rights and freedom in China
Info platform China and human rights
Actions by the Xi government include many that are at odds with, or outright violation of, human rights. On this information platform we pay attention to: Chinese politics and economy
The Chinese Legal System
The restrictions on freedom of speech and religion
The world's largest internet censorship device
The social credit system
Work and health care
The plight of activists and NGOs
Repression of ethnic minorities in Tibet and Xinjiang
China's global ambitions
China's relations with the United Nations, the EU and the Netherlands

原文(荷蘭文)
Mensenrechten in China

Mensenrechten zijn juridische verplichtingen die zijn vastgelegd in internationale verdragen, waarvan China er een hele reeks heeft ondertekend. De Chinese regering probeert die verplichtingen te ontlopen door zijn eigen ‘visie’ op mensenrechten te benadrukken.
Mensenrechten in de Chinese rechtscultuur
De term ‘mensenrechten’ dook voor het eerst op in China in het midden van de 19e eeuw. Maar pas vanaf het einde van die eeuw werden mensenrechten een onderwerp van discussie. China had net een verschrikkelijke nederlaag geleden tegen de westerse grootmachten in de Opiumoorlogen. Geleerden stelden het traditionele denken in China, voornamelijk de Confuciaanse traditie, ter discussie. Dat was volgens hen een belangrijke oorzaak geweest voor China’s nederlaag.
Men ging op zoek naar geschikte politieke middelen en theorieën om China te redden en het land weer terug te brengen naar een internationale machtspositie. Geleerden dachten dat rechten en vrijheden de mens konden emanciperen en bij hen de energie konden opwekken die nodig was voor de wederopbouw van de natie.
Loskomen van de traditie
Deze emancipatiegedachte en het idee dat mensenrechten zouden bijdragen aan sociale vooruitgang en modernisering bleef ook tijdens het eerste deel van de 20ste eeuw in zwang. In de jaren die volgden op het verdwijnen van het keizerrijk (1911) werden rechten en mensenrechten een centraal kenmerk van vele progressieve politieke en ethische theorieën. Daarmee werd er een frontale aanval uitgevoerd op de confucianistische traditie. Vele Chinezen wilden zich bevrijden van die traditie en van de druk van de familie, en hadden de behoefte om zich te profileren als autonome individuen die hun eigen leven in handen namen. Mensenrechten maakten deel uit van deze emancipatiegedachte van het individu.
Het Guomindang-regime
Tijdens het Guomindang-regime (1927–1949) hadden leiders weinig op met de mensenrechten. Wel was China actief bij de totstandkoming van de Verenigde Naties. China zond een grote delegatie naar de Verenigde Staten om daar het grondvest van de VN te bekrachtigen. Een vertegenwoordiger van de Guomindang hielp daarna ook mee aan het voorbereiden van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens; die werd in 1948 ook door China aanvaard.
DSC_0613-1024x683.jpg
Het portret van Mao Zedong hangt nog altijd boven de poort naar de Verboden Stad in BeijingDe periode-Mao
De hedendaagse geschiedenis van de Volksrepubliek China wordt door historici meestal verdeeld in het ‘Mao-tijdperk’ en het ‘post-Mao-tijdperk’. Het Mao-tijdperk liep vanaf de oprichting van de Volksrepubliek op 1 oktober 1949 tot december 1978, toen Deng Xiaoping het beleid hervormde.
In 1949 verdween China van het internationale podium. Taiwan, waar de overblijfselen van de Guomindang hun toevlucht zochten, nam de plaats over van China in de VN. In de Volksrepubliek verdwenen de mensenrechtendiscussies nu vrijwel volledig. De communistische partij benadrukte dat met de stichting van de Volksrepubliek de mensenrechten van de Chinese bevolking eindelijk en definitief waren beschermd; de partij duldde dan ook geen eisen op mensenrechtengebied meer.
Campagnes onder Mao
De Volksrepubliek China werd gesticht in een land dat was verwoest door een eeuw van buitenlandse invasies en burgeroorlogen. Zowel stad en industrie als platteland en landbouw maakten in de periode 1949-1959 een aanzienlijke groei door. Die periode van de ‘bevrijding’ leidde echter ook tot miljoenen doden. Mao’s regering voerde een massale vervolging van landeigenaren uit, en voerde het laogai-kampensysteem in waarin heel wat critici van het regime verdwenen. Massale, soms openbare executies werden gebruikt om de bevolking angst aan te jagen.
De grote politieke hervormingen en economische experimenten van de Grote Sprong Voorwaarts, tussen 1958 en 1961, resulteerden in tientallen miljoenen doden. Tijdens de Culturele Revolutie, die begon in 1966 en doorliep tot de dood van Mao Zedong in 1976, zijn miljoenen mensen vervolgd door vooral de jeugdige ‘Rode Gardisten’, die met aanmoediging van Mao een revolutionaire hervorming van de maatschappij probeerden door te voeren. Honderdduizenden mensen lieten het leven.
Het werkelijke cijfer van degenen die werden vervolgd of stierven tijdens de diverse ‘campagnes’ van de Volksrepubliek onder Mao zal waarschijnlijk nooit achterhaald worden, omdat veel doden niet zijn gemeld of zijn verzwegen door de autoriteiten. Historisch onderzoek naar de Grote Sprong en de Culturele Revolutie wordt door de Chinese overheid maar heel beperkt toegestaan.
Deng Xiaoping
In 1971 verving de Volksrepubliek China Taiwan als vertegenwoordiger van China bij de Verenigde Naties. China wilde op dit moment zijn isolement in de wereld doorbreken, maar had daarbij vooral oog voor zijn eigen interesses. Het respecteren van de mensenrechten was daarbij minder van belang. Op het moment van China’s toetreding tot de Verenigde Naties was de internationale gemeenschap echter bereid om het land voorlopig vrij te stellen van mensenrechtenverantwoordelijkheden. Men wilde zich eerst concentreren op het ‘binnenbrengen’ van China in de internationale gemeenschap.
De mensenrechtensituatie veranderde in de late jaren 70, na de dood van Mao. Eind 1978 bracht Deng Xiaoping een proces op gang van ‘Reform and Opening Up’. Dit leidde tot herstructurering van de economische, sociale en politieke systemen. Dit proces zorgde voor grotere informele vrijheden, wat ruimte schiep voor het uiten van liberale opvattingen. In de jaren ‘80 vonden er openlijke discussies plaats over betere bescherming van mensenrechten en vrijheden.
Tiananmen, 4 juni 1989
In China staan ze bekend als ‘de incidenten van 4 juni’ of ‘de politieke beroering van de lente en zomer van 1989’. In de internationale media ook als ‘de studentenprotesten van 1989’ en ‘het bloedbad van het Plein van de Hemelse Vrede (of van Tiananmen)’. Veel van de bloedige gebeurtenissen tijdens het onderdrukken van de protesten speelden zich echter af buiten het plein en zelfs buiten Beijing.
4 juni 1989 werd de belangrijkste dag in de recente geschiedenis van de Volksrepubliek China. Met het gewelddadige optreden tegen vreedzame demonstranten die pleitten voor meer democratie bepaalde het Chinese leiderschap de grenzen aan wat het toelaatbaar acht. Die grenzen gelden vandaag nog steeds. De gebeurtenissen van 4 juni 1989 zelf zijn taboe: ze worden niet onderzocht. Er zijn zeker enkele honderden en mogelijk zelfs vele duizenden doden gevallen.
193849.jpg
De studentenopstand op het Tiananmenplein in Beijing in juni 1989China in de mensenrechten-aanval
De onderdrukking van de democratiebeweging in 1989 had enorme gevolgen voor China’s relaties met de internationale gemeenschap. Verschillende landen troffen sancties tegen China, en ook de VN veroordeelde het bloedbad. Na een initiële periode van onzekerheid en teruggetrokkenheid, besloot China zich te organiseren, en het debat aan te gaan met de staten die het land bekritiseerden.
De Chinese regering kwam zelf met officiële publicaties over de mensenrechten in China: de white papers of witboeken. In oktober 1991 werd het witboek ‘Human Rights in China’ gepubliceerd, met daarin de officiële visie van de regering op de mensenrechtensituatie in het land. Het witboek stelt dat mensenrechten afhangen van de politieke, economische, sociale, historische, culturele en godsdienstsituatie in een land, wat maakt dat mensenrechten in elke staat anders worden begrepen en ingevuld. Met dit Chinese standpunt viel China de universaliteit van de mensenrechten aan, en dit relativisme is nog steeds een kernelement van China’s positie over de mensenrechten.
Mensenrechten met Chinese karakteristieken
Deze positie werd tijdens de volgende decennia stelselmatig uitgebouwd en kreeg de naam ‘mensenrechten met Chinese karakteristieken’. Die komen kort gezegd hierop neer:
  • Eerst moeten de basisbehoeften voor een menswaardig bestaan worden vervuld, voordat burgerlijke en politieke rechten effectief kunnen worden gerealiseerd (dit is een aanval op de ondeelbaarheid van de mensenrechten, zoals internationaal vastgelegd);
  • Collectieve rechten zijn belangrijker dan individuele rechten;
  • Plichten zijn even belangrijk als (of zelfs belangrijker dan) rechten;
  • De nadruk ligt op het ‘recht op ontwikkeling’, waarbij staten het recht moeten hebben zich te ontwikkelen op een manier die zijzelf zien als passend (in het geval van China met nadruk op het verzekeren van economische rechten voor de bevolking, en niet op het beschermen van burgerlijke en politieke rechten);
  • Huldiging van de principes van ‘soevereiniteit van staten’ en ‘niet-inmenging’ in de binnenlandse aangelegenheden van anderen (waarbij China de mensenrechten, in tegenstelling tot wat internationaal is bepaald, beschouwt als binnenlandse aangelegenheden).
China’s impact op mensenrechten wereldwijd
Onder de huidige president Xi Jinping is China steeds agressiever in het verwerpen van kritiek op zijn mensenrechtensituatie. Daar blijft het echter niet bij. China is steeds actiever in het uitdragen van haar eigen visie op de mensenrechten. Zo zei president Xi Jinping in 2017 dat China een nieuw type van internationale relaties wil bevorderen, en dat het een actieve rol zal spelen in het hervormen en ontwikkelen van het wereldwijde bestuurssysteem. In dit hervormde systeem is er volgens China geen plaats voor universele, ondeelbare en verplichtende mensenrechten. Deze moeten de weg ruimen voor nieuwe, vage begrippen zoals de ‘gemeenschap van gedeelde toekomst voor de mensheid’ – een begrip dat een model van bestuur voorstaat gebaseerd op ontwikkeling, economische samenwerking en nationale soevereiniteit.
In de publicatie Shifting Power and Human Rights Diplomacy – China (2019) gaan 12 auteurs in op de impact van China op de wereldwijde bescherming en promotie van mensenrechten. Ze bespreken hierin de bouwstenen van China’s visie op de nieuwe wereldorde, de manieren waarop China haar visie uitdraagt naar en oplegt aan andere landen, en geven ook aan wat er moet gebeuren om het huidige mensenrechtensysteem te beschermen en te versterken.
onstratie-18-10-15_J6B0143-e1539682591236-1024x639.jpg
Voormalig Amnesty Nederland-directeur Eduard Nazarski demonstreert bij het Binnenhof voor mensenrechten en vrijheid in ChinaInfoplatform China en de mensenrechten
Maatregelen van de regering-Xi omvatten zeer veel dat op gespannen voet staat met de mensenrechten, of daar regelrecht inbreuk op maakt. Op dit informatieplatform besteden we onder meer aandacht aan:
 

biasha

封禁用户
满篇都是臆造的谎言,发这种东西除了重复西方政客的叫喊,有意思吗
 

fojifeifo

知名会员
满篇都是臆造的谎言,发这种东西除了重复西方政客的叫喊,有意思吗
你这种不问青红皂白的信口雌黄,正是因为长期受谎言浸泡而情不自禁,像你这种爱国方式,只会给爱国者抹黑,如果爱国主义不是流氓无赖的最后避难所的话。
 
最后修改:

辜未成

初级会员
满篇都是臆造的谎言,发这种东西除了重复西方政客的叫喊,有意思吗
不要管这些东西,但凡对这些东西评论或者想与其辩论就相当于上钩了。
笑笑就行了,别上头。
 
顶部